Aşk Acısı

Yine bir sonbahar ve yine bir aşk acısı. Bazen sadece her şeyin düzgün olmasını isteriz. Düzgün bi ilişki,düzgün bi okul ya da düzgün arkadaşlar. Arkadaşlarımız vardır tamam ama asla bizi seven birini bulamayız ya da daha karşımıza çıkmamakta ısrarcı.

Her şeye yeniden başlayalım diyor biri ve hayatınıza tekrar giriyor. Zaten sizde onu bekliyorsunuz ve kalbinizin kapısını ona açıyorsunuz. Başta her şey çok güzel gidiyor,mutlusunuz. Ona gidiyorsunuz bir şeyler yiyip içiyorsunuz,sarılıyorsunuz,öpüşüyorsunuz hatta belki sarılarak uyuyorsunuz. Ama sonra çok değişik bi şekilde; ‘Neden böylesin,azıcık sevmeye çalış beni.’ Derken buluyorsunuz kendinizi. Onun verdiği cevapsa sizi ümitlendiriyor; ‘Sevmediğimden değil,asla değil.’

O kadar çok inanmak istiyorsunuz ki ama olmuyor işte sevmiyor. Sevmiyorsa neden ‘Seni seviyorum.’ Dedi diye düşünüyorsunuz veya ‘Seni bugün çok özledim.’ Size attığı ses kaydını buluyorsunuz ve dinliyorsunuz her kelimesini nefes alışlarını ezberliyorsunuz ve bir süre sonra ses kaydını dinlerken ona eşlik ediyorsunuz. Ve farkına varıyorsunuz ki onu unutmak çok zor.

Size yazdığı güzel romantik mesajların ekran görüntüsünü çekmişsiniz ve onlara ağlayarak bakıyorsunuz şimdi,acının en büyüğü. Daha sonra da arkadaşınızın sizi çektiği fotoğraflara bakıyorsunuz,sarılmışsınız(!) Ne güzeldi ona sarılmak…