Kalbinden Taşarcasına Sevmek

Sevmek… Hiç olmadığı kadar sevmek hem de öyle bi sevmek ki bu kalbinizden taşıyor,canınızı yakıyor ve ne yaparsa yapsın vazgeçemiyorsunuz. Bu böyle gitmez diyorsunuz vazgeçmeliyim diyorsunuz ama olmuyor bir yarınız onda kalmış çünkü. Ve o yarınız olmadan yapamıyorsunuz işte devam edemiyorsunuz hep eksiksiniz. Onsuz olmuyor işte devam edemiyorsunuz yolunuza,o olmadan yapamıyorsunuz. Çünkü onun elini tutmadan,ona sarılmadan,onun nefesini hissetmeden ilerleyemiyorsunuz. Korkuyorsunuz… Onsuz olmaktan,onu kaybetmekten ve en çokta onun sesini unutmaktan. Sevmek bi süre sonra acıya bırakıyor yerini. Tüm kalbiniz bir zamanlar aşkla,sevgiyle çarparken şimdi sadece acı var. Her fırsatta ona yazma isteğiniz var,bi konu bulsam da yazsam derdindeyiz hepimiz. Onu kaybetmek istemiyoruz. Ne olursa olsun ne yaparsa yapsın gitsin istemiyoruz işte. Evet,aptalız çünkü en çok biz seviyoruz. En güzel biz seviyoruz. Hep biz üzülüyoruz ama olsun belki ona sevmeyi öğretiyoruzdur. O bunu anlamıyordur,görmek istemiyordur,korkuyordur sorumluluk almaktan birinin sevgilisi olmaktan korkuyordur. Ve bu korku onun tüm sevgisini yok ediyordur. Çünkü bana dedi ki, ‘Seviyorum seni sevmedim sanki ama o sorumluluk duygusu o korku tüm sevgiyi yok ediyor.’ Belki sizin içinde bu böyledir. Belki oda korkuyordur. Ben onu inandıramadım kızlar; benim onu sevdiğime inandıramadım. Ben onu öyle sevdim ki en güzel ben sevdim ve ben severim. O inanmadı ama olsun ben hala seviyorum. Hepimiz hala severiz, ta ki karşımıza bizi seven biri çıkana kadar…